ಇವತ್ತು ಸಖತ್ ಹರ್ಟ್ ಆಗ್ಬಿಟ್ಟಿದೆ.
ತಗೋ, ಮತ್ತೊಂದು ಕಥೆ ಶುರು!
ಅದು ಆಗೊದೇ ಹಾಗೆ. ಎಲ್ಲ ಸುಕೂನವಿದ್ದುಬಿಟ್ರೆ ಕಥೆಗೆ ಜಾಗವಿರೋದಿಲ್ಲ. ಖುಷಿ ಇದ್ದಲ್ಲಿ ಕಥೆ ಮುಗೀತದೆ.
ಇವಳ ವಿಷಯ ಹಾಗಲ್ಲ. ‘ಸದ್ಯ, ದಡ ಹತ್ತಿದಳು’ ಅಂದ್ಕೊಳ್ಳುವಾಗಲೆ `ಸಶೇಷ’ ಅನ್ನುತ್ತಾಳೆ.
ಅವಳು ಮಗು ಥರ. ಪೂರಾ ಮಕ್ಕಳ ಥರ.
ಅವಕ್ಕೆ ಗೊತ್ತಿರುತ್ತೆ. ಅತ್ತರೇನೇ ಅಮ್ಮ ಬಂದು ಎತ್ಕೊಳೋದು. ರಚ್ಚೆ ಹಿಡಿದರೇನೇ ಮೊಲೆತೊಟ್ಟು ಬಾಯಿಗಿಡೋದು. ಇವಳೂ ಅಂದ್ಕೊಂಡುಬಿಟ್ಟಿದಾಳೆ, ನೋವುಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಮುಖಕ್ಕೆಳೆದು ಗುಡ್ಡೆ ಹಾಕ್ಕೊಂಡರೇನೆ ಗಮನ ಹರಿದು ಬರೋದು.
ಅವತ್ತು ಹಾಗೇ ಆಗಿತ್ತು. ಬೆಳಗಾಗೆದ್ದು ಭೋರೆಂದು ಅಳುತ್ತ ಮಲಗಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದಳು, ಬೆನ್ನುನೋವೆಂದು. ವೊಲಿನಿ ಸ್ಪ್ರೇ ಮಾಡಿ ಮುಗಿಯಿತು. ಇವಳ ಬೆನ್ನೋವು ಹೋಗಲಿಲ್ಲ. ಇದ್ದವರೆಲ್ಲ ಬಂದು ತಲೆಗೊಂದು ಮದ್ದು ಹೇಳಿದರು. ಉಹು…. ಹಾಗೇ ಇದೆ ಬೆನ್ನು- ಮೇಲ್ಮುಖ ಮಾಡಿಕೊಂಡು, ಮತ್ತದರ ನೋವು.
ಅಷ್ಟೊತ್ತನಕ ಬ್ಯುಸಿ ಇದ್ದವ ಕೊನೆಗೂ ಬಂದ. ಮದ್ದು ಸಿಕ್ಕಿತು- ಮುದ್ದು. ಅಂವ ಉಳಿದ ಕೆಲಸ ಬಿಟ್ಹಾಕಿ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೆ ಉಳಿದ. ಬೆನ್ನೋವು ಹೋಯ್ತು. ಅಥವಾ ಅದು ಇರಲೇ ಇಲ್ಲ. ಅಂವ ಬಗಲಲ್ಲಿದ್ದರೂ ತಾನು ಮಲಗಿರಲೇಬೇಕೀಗ ಸುಮ್ಮನೆ. ಸರಿ ಹೋಯ್ತಂದರೆ ಎದ್ದುಹೋಗ್ತಾನಲ್ಲ! ಅಂವ ಉಳಿಯಬೆಕಂದರೆ ತಾನು ನೋಯಬೇಕು, ಇಲ್ಲಾ ನೋವು ನಟಿಸಲಿಕ್ಕಾದರೂ ಬೇಕು.
ನಾವೂನೂ ಹಾಗೇ ಅಲ್ಲ? ನಟಿಸುತ್ತಲಾದರೂ ಸರಿ, ಇಷ್ಟದವರನ್ನ ಎದುರಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಅಷ್ಟೂ ಹೊತ್ತು ಖುಷಿ ಅನುಭವಿಸೋಕೆ ಆಗದೆಹೋದರು ಸರಿ.
ಈ ಎಲ್ಲದರ ಹೊರತು ಹಾಗೇ ಖುಷಿಯಲ್ಲಿರಬಹುದು. ನಮಗಂತೂ ನೋಯುವ ಚಟ. ಖುಷಿ ಯಾವನಿಗೆ ಬೇಕು!?
ಅವಳ ಗೋಳು. `ಹರ್ಟ್ ಆಗಿಬಿಟ್ಟಿದೆ’.
`ಮಾಡ್ಕೊಳ್ಬೇಡ ಬಿಡು..’ ನಾನಂದೆ. ಉಹು… ಮಾಡ್ಕೊಳ್ಳದಿದ್ದರೂ ಅದು ಆಗುತ್ತೆ ಅನ್ನುತ್ತಾಳೆ! ಅದು ಹೇಗೋ ಕಾಣೆ. ಹೆಜ್ಜೆ ಎತ್ತಿಟ್ಟರೇನೆ ತಾನೆ ಅದು ನಡಿಗೆಯಾಗೋದು? ಹೆಜ್ಜೆ ಸುಮ್ಮನೆ ಊರಿ ನಿಂತರೆ ನಡೆಯೋದು ಹೇಗೆ?
‘ನಾನು ನಡೀತಿದೇನೆ ಅಷ್ಟೆ. ಹೆಜ್ಜೆ ಎತ್ತಿಡುವ ತಂಟೆಗೆ ಹೋಗಿಲ್ಲ!’ ಅವಳ ವಾದ. ಸುಮ್ಮನಿರುವ ಸರದಿ ನನ್ನದು.
ಇಷ್ಟಕ್ಕೂ ಆಗಿದ್ದು ತೀರ ಸರಳ ರೇಖೆಯಂಥ ಸಂಗತಿ.
`ನಾನು ಇರೋದು ಹೀಗೇನೇ’ ಅಂವ ಅನ್ನುತ್ತಿದ್ದ. ‘ನಂಗೆ ಅದೇ ಇಷ್ಟ’ ಅಂತ ಇವಳಂದು ಜತೆಯಾಗಿದ್ದಳು.
‘ನಾನು ಇರೋದೇ ಹೀಗೆ’ ಅಂವ ಅಂದ. ‘ನಾನು ಸರಿ ಮಾಡ್ಕೊಳ್ತೀನಿ’ ಅಂತ ನಿಚ್ಚೈಸಿಕೊಂಡಳು.
‘ನಾನು ಇರೋದು ಹೀಗೆ ಮಾತ್ರ’ ಅಂವ ಅನ್ನುತ್ತಲೇ ಇದ್ದಾನೆ, ಇವಳಿಗೆ ಚಡಪಡಿಕೆ. ಅಂವ ನಂಗೆ ಬೇಕಾದಹಾಗೆ ಇರುತ್ತಿಲ್ಲ. ನಂಗೆ ಹರ್ಟ್ ಆಗಿಬಿಟ್ಟಿದೆ!
~
ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ಮಾತುಕತೆಯ ಕೊನೆಗೆ ಅವಳು ನಾನೇ ಆಗಿರುವ ನಿಜ ನನ್ನೆದುರು. ತಪ್ಪುಗಳು ಗೊತ್ತಿದ್ದೂ ಅದರಲ್ಲೆ ಇರುವಂಥ ಬೆಪ್ಪು.
ಎಲ್ಲರೆದುರೂ ಇರುತ್ತೆ, ಎರಡು ದಾರಿ. ಆಯ್ಕೆಯ ಆರೋಪ ಮತ್ತೊಬ್ಬರ ಮೇಲೆ ಹೊರೆಸದೆ ಇದ್ದರಾಯ್ತಷ್ಟೆ.
ದುಃಖ ಪಡಬೇಕೆಂದರೆ ಎಷ್ಟೆಲ್ಲ ಕಷ್ಟಪಡಬೇಕು. ಸುಮ್ಮನಿದ್ದರೆ ಸಾಕು, ಅದೇ ಖುಷಿ.
ಮಾತು ಸುಲಭ, ಅನುಸರಣೆ ಕಡುಕಷ್ಟ.
ನನ್ನ ತಪ್ಪುಗಳನ್ನ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವಷ್ಟು ಸುಧಾರಣೆ ಕಂಡಿದೇನೆ ಅನ್ನೋದೆ ನಿರಾಳ.
ಬಹುಶಃ, ಸದ್ಯದಲ್ಲೆ
ಕಥೆಗಳು ಕೊನೆಯಾಗಬಹುದು.
😦
ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ಮಾತುಕತೆಯ ಕೊನೆಗೆ ಅವಳು ನಾನೇ ಆಗಿರುವ ನಿಜ ನನ್ನೆದುರು. ತಪ್ಪುಗಳು ಗೊತ್ತಿದ್ದೂ ಅದರಲ್ಲೆ ಇರುವಂಥ ಬೆಪ್ಪು.
ಎಲ್ಲರೆದುರೂ ಇರುತ್ತೆ, ಎರಡು ದಾರಿ. ಆಯ್ಕೆಯ ಆರೋಪ ಮತ್ತೊಬ್ಬರ ಮೇಲೆ ಹೊರೆಸದೆ ಇದ್ದರಾಯ್ತಷ್ಟೆ.
ದುಃಖ ಪಡಬೇಕೆಂದರೆ ಎಷ್ಟೆಲ್ಲ ಕಷ್ಟಪಡಬೇಕು. ಸುಮ್ಮನಿದ್ದರೆ ಸಾಕು, ಅದೇ ಖುಷಿ.
ಮಾತು ಸುಲಭ, ಅನುಸರಣೆ ಕಡುಕಷ್ಟ.
ನನ್ನ ತಪ್ಪುಗಳನ್ನ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವಷ್ಟು ಸುಧಾರಣೆ ಕಂಡಿದೇನೆ ಅನ್ನೋದೆ ನಿರಾಳ.
ಬಹುಶಃ, ಸದ್ಯದಲ್ಲೆ
ಕಥೆಗಳು ಕೊನೆಯಾಗಬಹುದು…. ಎಂಥಾ ಆಶಾಭಾವ.. ಶುಭವಾಗಲಿ ಆದಷ್ಟೂ..ಬೇಗ ಬರಲಿ..